Rezonans barku w diagnostyce złamania obojczyka
Bark jest jednym z większych kompleksów stawowych w ciele człowieka, pozwalającym na wykonywanie ruchów kończyną górną. Jednym z budujących go stawów, jest staw barkowo-obojczykowy, który ze względu na swoją lokalizację często ulega uszkodzeniom. Żeby zdiagnozować problem, konieczne jest wykonanie badania obrazowego, z których jednym z najdokładniejszych jest rezonans magnetyczny. Jakie są wskazania do rezonansu barku?
Staw barkowo-obojczykowy i złamanie obojczyka
Staw barkowo-obojczykowy jest strukturą zlokalizowaną na szczycie stawu barkowego. Jest on tworzony przez powierzchnie stawowe końca barkowego obojczyka i wyrostka barkowego łopatki. Jak już zostało wspomniane, często ulega urazom, do których dochodzi najczęściej na skutek upadku, podczas którego nastąpiła próba podparcia. Niejednokrotnie złamaniu ulega wtedy obojczyk, czyli podłużna kość o esowatym kształcie stabilizująca kończynę górną względem tułowia i stanowiąca przyczep dla mięśni obręczy barkowej.
Wskazania do wykonania rezonansu barku
Na rezonans barku kierowani są pacjenci, u których lekarz podejrzewa uszkodzenie elementów go budujących. Złamanie obojczyka objawia się zazwyczaj: silnym bólem, niemożnością poruszania ręką i barkiem, osłabieniem siły mięśniowej i zasinieniem.
Rezonans barku w diagnostyce złamania obojczyka
W diagnostyce urazów obojczyka zastosowanie znajdują przede wszystkim badania obrazowe, głównie prześwietlenie rentgenowskie (RTG). U pacjentów, których objawy wskazują na złamanie obojczyka, a jest ono niewidoczne w RTG, zaleca się przeprowadzenie rezonansu magnetycznego (MRI), zwłaszcza wtedy gdy konieczna jest ocena sąsiadujących stawów i subtelnych nieprawidłowości kostnych.
Leczenie złamania barku
Po przeprowadzeniu rezonansu magnetycznego lekarz otrzymuje dokładne informacje, pozwalające na wdrożenie adekwatnego leczenia. Proste i nieskomplikowane złamania, zwykle zabezpiecza się poprzez unieruchomienie barku. W tym celu wykorzystuje się przede wszystkim: temblaki, ortezy barku lub gipsy. Jeśli złamanie wymaga precyzyjniejszego zaopatrzenia, pacjent może zostać skierowany na zabieg chirurgiczny. Operacja złamania obojczyka wymaga otwartego nacięcia, co umożliwia dostęp i pozwala na przesunięcie kości na swoje miejsce. Po zabiegu należy przystąpić do rehabilitacji, podczas której dąży się do odzyskania siły mięśniowej i odbudowania zakresu ruchów. W celu kontrolowania przebiegu leczenia należy zgłaszać się na badania obrazowe i pozostawać pod opieką ortopedy.
