Czym jest nadreaktywność pęcherza?
Nadreaktywność pęcherza (OAB - Overactive Bladder) to najogólniej ujmując: zaburzenie funkcji pęcherza moczowego. Chociaż przyczyny schorzenia nie są do końca poznane, wymienia się kilka teorii mogących tłumaczyć jego patofizjologię. Po pierwsze wskazuje się na rolę zaburzenia czynności skurczowej mięśnia wypieracza oraz jego nadwrażliwość spowodowaną zaburzeniami unerwienia. Po drugie wspomina się także o nieprawidłowościach w napięciu mięśni dna miednicy.
Objawy związane z nadreaktywnością pęcherza
Wśród czynników ryzyka OAB wymienia się przede wszystkim płeć i wiek. W grupie najbardziej zagrożonej występowaniem nadreaktywności pęcherza znajdują się kobiety po 60 r.ż., a zwłaszcza te, które przeszły operacje w obszarze miednicy mniejszej lub cierpią na choroby neurologiczne m.in. chorobę Alzheimera, udar mózgu czy chorobę Parkinsona. Wśród najczęściej zgłaszanych, wyróżnia się m.in.
- zwiększoną częstością oddawania moczu;
- trudności w kontrolowaniu mikcji;
- niekontrolowane nagłe parcie na pęcherz.
Diagnostyka uroginekologiczna pęcherza nadreaktywnego
Diagnostyka uroginekologiczna pęcherza nadreaktywnego zaczyna się od szczegółowego wywiadu z pacjentem, badania fizykalnego i obrazowego (podczas którego można ocenić zaleganie moczu w pęcherzu). Na wizytę warto zabrać ze sobą dzienniczek mikcji, w którym odnotowuje się objętość oddawanego moczu i ilość oraz rodzaj spożywanych płynów. Właściwa diagnostyka i odpowiednie leczenie poprawiają jakość życia, także w sferze społecznej i seksualnej.
Uroginekologiczne sposoby leczenia nadreaktywności pęcherza
W leczeniu zespołu pęcherza nadreaktywnego korzysta się z metod zachowawczych, tj. instruuje się pacjenta w kwestii zmiany nawyków dnia codziennego: uczy się poprawnej mikcji i tego jak trenować pęcherz. Niezmiernie ważne jest również wypijanie przynajmniej 2l wody dziennie i regularne oddawanie moczu (co 3-4 godziny). Ulgę w dolegliwościach przyniosą także ćwiczenia z fizjoterapeutą uroginekologicznym, który pokazuje pacjentowi różne techniki relaksacji pęcherza. Ponadto stosuje się przezskórną elektrostymulację nerwów. Poza tym wykorzystuje się również leki przede wszystkim: antycholinergiczne, agonistów receptora adrenergicznego β3, antydepresyjne oraz estrogeny. W ostateczności przeprowadza się operację.
