Na czym polega spirometria z próbą rozkurczową? Badanie krok po kroku
Na spirometrię z próbą rozkurczową składają się klasyczna spirometria – wykonana co najmniej dwukrotnie – oraz inhalacja leku rozszerzającego oskrzela, najczęściej szybko działającego β2-mimetyku (dawkę i rodzaj preparatu określa specjalista). Podczas spirometrii pacjent najpierw spokojnie oddycha, a następnie robi głęboki wdech i wydmuchuje powietrze do specjalnego urządzenia z ustnikiem (spirometru). Wydech powinien być długi i mocny. Można go zakończyć dopiero na sygnał osoby przeprowadzającej badanie (po co najmniej 6 sekundach). Na nosie pacjenta zaciska się specjalny klips uniemożliwiający wciąganie powietrza do dróg oddechowych.
Sekwencję wdechów i wydechów należy powtarzać kilka razy w ciągu 15–20 minut. Następną spirometrię przeprowadza się po 10–20 minutach od podania β2-mimetyku drogą wziewną (za pomocą inhalatora), kiedy lek osiąga pełne działanie.
Spirometr dokonuje pomiaru ilości wydychanego powietrza oraz czasu, jaki był potrzebny do wykonania pełnego wydechu. Najważniejsze parametry mierzone podczas spirometrii to:
- FVC – natężona pojemność życiowa,
- FEV1 – natężona pierwszosekundowa objętość wydechowa.
FVC i FEV1 są wartościami potrzebnymi do wyliczenia wskaźnika Tiffeneau (wyrażanego w procentach). Jego spadek poniżej przyjętych norm świadczy o obturacji dróg oddechowych, czyli zaburzeniach wentylacji, które utrudniają przepływ powietrza. Odwracalność obturacji można sprawdzić dzięki próbie rozkurczowej.
Spirometria z próbą rozkurczową – rola badania
Wynik spirometrii z próbą rozkurczową pomaga lekarzowi dokonać rozróżnienia między astmą a innymi chorobami, na które mogą wskazywać objawy zgłaszane przez pacjenta. Poddanie się badaniu ułatwia ustalenie trafnego rozpoznania i wdrożenie optymalnie zaplanowanego leczenia. Dzięki próbie rozkurczowej specjalista może nie tylko przyspieszyć diagnostykę, ale również sprawdzić odpowiedź pacjenta na zaordynowane leki. W przypadku dodatniej próby rozkurczowej (czyli kiedy obturacja oskrzeli jest odwracalna) wartości FEV1 i/lub FVC uzyskane po inhalacji leku poprawiają się co najmniej o 12% i 200 ml względem wartości wyjściowych.
